| Congres: Kroatië (30 september 2004 t.e.m. 5 oktober 2004 )
Verslag: Congres in Kroatië
In de maand augustus stuurde ik een mail naar het Ministerie van Welzijn met de vraag waar/hoe kan ik subsidies aanvragen voor onze vereniging namelijk het Permanent Welzijnsoverleg. Het antwoord dat ik kreeg was niet echt wat ik verwacht had…
“Lucia, ik heb je vraag nog niet kunnen beantwoorden. Ik zou ze samen met een andere vraag van mij willen behandelen. Ik ben momenteel bezig met een bijdrage voor de voorbereiding van een internationaal congres voor vrijwilligers in Dubrovnik (Kroatie). Kan ik met u eens een gesprek hebben. Je mag naar Brussel komen, of ik naar Wetteren. Wat kies je? Indien je naar Brussel komt, zorgen we wel voor terugbetaling van je verplaatsingskosten. Dank Jan Casaert” Op de mail kon/durfde ik niet te antwoorden. In mijn binnenste wist ik wel wat het betekende maar toch… Die zelfde middag kreeg ik een 2de mail met dezelfde vraag maar door een ander ambtenaar opgesteld. Ik dacht bij mezelf de Jan (ken ik al meer dan 25 jaar) weet dat ik niet zal antwoorden ik laat het aan een ander over met andere woorden aan een vrouwelijke collega. Daar reageerde ik dan wel op. Een week later werd Jan Casaert en Rita Storme ontvangen op het OCMW om het reilen en zeilen uit te leggen ivm hoe en waar vraag ik subsidies aan. Ze legden ons het verschil uit tussen een vereniging ‘Waar armen het woord nemen’ en een ‘Vrijwilligersvereniging’. Het verschil is als je morgen een erkenning krijgt bij het Ministerie van Welzijn als ‘Vrijwilligersvereniging ‘ dat je meer subsidies krijgt. Het verschil bedraagt al vlug ± 3000 euro op jaarbasis. De vraag naar mij toe in verband met een Congres in Kroatië werd uitvoerig besproken. Veel tijd om na te denken was er niet binnen een termijn van 8 dagen moest ik beslissen of ik wou meegaan. Op zich was meegaan geen probleem maar ik besefte ook dat er op het thuisfront heel wat moest geregeld worden, zowel voor mijn 3 kinderen als voor het PWO. In het achterhoofd bontste het constant van ‘ Lucia, die kans krijg je maar 1 keer’ Zoals steeds bleef ik niet bij de pakken zitten en ging ik ten rade bij mijn familie, hoe alles kon opgelost worden ivm de opvang van de kinderen. Mijn familie deelde mijn mening ‘je krijgt die kans maar 1 keer’. Ik denk achteraf gezien dat ze eigenlijk wel fier zijn op mij… De periode die hier opvolgde was enorm druk, ik had mijn handen meer dan vol met de voorbereiding van de Spaghettiavond. Voor mij stond het vast alles moest tot in de puntjes geregeld en afgewerkt zijn of ik stapte niet op het vliegtuig. Wat werd verwacht van mij ivm het Congres? Eerst en vooral moest ik een interview geven. En dan werd er een filmopname gemaakt van het werk die ik doe als vrijwilliger. Lucia, bijgaande stuur ik je de tekst van het interview. Als je met de inhoud akkoord kan gaan of geef de veranderingen maar door, liefst zo rap mogelijk natuurlijk… Ik ben nu bezig met de reis, zodra ik meer weet laat ik iets horen. Hieronder nog wat ideeën voor filmopnames, niet alles moet, kies zelf maar wat je het meeste lijkt, probeer misschien wel zo gevarieerd mogelijk te doen. - vergadering van Permanent Welzijnsoverleg
- Lucia is een brief aan het schrijven
- Lucia wordt opgebeld door iemand van haar groep met een probleem en probeert te helpen om dit op te lossen
- Lucia die met personen van bejaardentehuis afspraken maakt voor een gezamenlijke activiteit
- Lucia voor de deur van het OCMW :
- spreekt over de stempel die mensen krijgen als ze hier hulp moeten komen vragen
- spreekt over de noodzaak om bij het OCMW schrijnende toestanden te kunnen blijven aankaarten
- Lucia voor de schoolpoort die zegt hoe kan vermeden worden dat kinderen gebrandmerkt worden als ‘arm’ of ‘kansarm’
- Lucia aan het zwembad die verteld over dit voorbeeld van tussenkomst met resultaat
- Lucia aan het onderhandelen met een Wetterse middenstander over een eventuele gift die ook voor de arme zelf betekenisvol is
- Lucia die vertelt over de enquête en deze uitdeelt, ophaalt, nakijkt,…
Veel succes bij de opnames morgen! Vriendelijke groeten, Rita Storme
Interview met Lucia De Dycker: vrijwilliger en voorzitter van het Permanent Welzijnsoverleg (PWO) Wetteren Informatie vooraf Lucia De Dycker heeft een moeilijke jeugd achter de rug. Haar moeder stierf toen zij 7 was. Het gezin viel daarna uiteen : haar vader werkte lange dagen en kon niet zelf voor de opvoeding van de kinderen instaan. Zij en haar broers werden ondergebracht bij grootouders en familieleden. Lucia kreeg veel vrijheid, ze verzuimde school. Daardoor kwam ze al vroeg in contact met de jeugdbijstand, die haar uiteindelijk onderbracht in een Gemeenschapsinstelling. Dit ervoer Lucia op het moment zelf als onaangenaam maar terugblikkend denkt ze dat deze periode haar, met strak afgebakend leefritme en aandacht voor haar problematiek, toch een gevoel van veiligheid en geborgenheid heeft gegeven.Volgens haar heeft zij er ook lessen uit getrokken voor de manier van omgaan met haar eigen kinderen nu. Verschillende levensomstandigheden veroorzaakten dat Lucia en haar gezin het nu financieel moeilijk hebben. Lucia De Dycker: “In 1998 zijn de maatschappelijk werkers van het OCMW van Wetteren gaan samen zitten omdat ze tot de vaststelling gekomen waren dat het cliënteel van het OCMW van heel wat dingen op de hoogte is. Ze besloten een brief te schrijven naar het cliënteel met de vraag of ze wilden komen praten over hun leven en hun situatie. Daar is heel wat reactie op gekomen en uiteindelijk zijn de levensverhalen van een 7-tal mensen gebundeld in het boek ‘Sneeuw is niet altijd zwart’. Uit die groep van mensen is het Permanent Welzijnsoverleg ontstaan. Sinds kort ben ik verkozen tot voorzitter van deze groep. We komen maandelijks samen om over problemen te praten en naar oplossingen te zoeken. ” Over wat voor problemen gaat het dan? “Bijvoorbeeld over hoe je moet omgaan met een deurwaarder om niet je volledige inboedel kwijt te raken of hoe je het best de schoolkosten kan afbetalen. Mensen schamen zich ook als iedereen ziet dat je een voedselpakket komt afhalen op het OCMW. Of als een leerkracht aan een tafel in de eetzaal op school zegt: ‘Zeven maaltijdbonnetjes en eentje betaald door het OCMW’. Dat soort van dingen werkt stigmatiserend. De school moet financiële zaken rechtstreeks met de ouders bespreken, niet met de kinderen. Ik ben speciaal naar de school gegaan om dat te zeggen.” Vind je dat je voldoende inspraak hebt in de organisatie van de school? “Ik ben mondig genoeg om dingen te vragen of te zeggen. Maar er zijn veel mensen die de stap niet durven zetten. Ze krijgen vaak een hele hoop verwijten naar hun hoofd geslingerd als ze een afbetaling voor schoolkosten vragen. Of de directeur doet een heel ingewikkelde uitleg en ze durven niet vragen wat het betekent als ze het niet begrijpen.” Kunnen ervaringsdeskundigen die in de school ingezet worden hier uitkomst bieden? “Daar ben ik niet voor. Als ze een badge krijgen met ‘ervaringsdeskundige’ erop, zullen ze aanvankelijk fier zijn. Maar als je hen uitlegt wat het betekent, dan moeten ze er niet meer van weten. Want eigenlijk is het letterlijk een etiket opgeplakt krijgen: jij hebt in de armoede gezeten of zit er nog in.” Leren mensen uit die maandelijkse praatbijeenkomsten? Zie je hun situatie verbeteren? “Ze leren wel. We zeggen hen bijvoorbeeld dat ze een brief van de deurwaarder niet zomaar op de kast mogen laten liggen. Zij denken dat het makkelijker is om die brief maar te vergeten. Maar ze moeten erop reageren in plaats van die brief te negeren. Op die manier kunnen in afspraak met de deurwaarder en voor het ergste gebeurt, haalbare oplossingen gezocht worden.” Jullie organiseren naast praatbijeenkomsten ook info- en vormingsmomenten? “Het stuk van de vorming waar we nu mee bezig zijn, hebben we toevertrouwd aan een van onze mensen. Ik weet dat hij heel wat in zijn mars heeft. Het gaat over budgetbeheer, en die man houdt al jaren op een heel goede manier zijn eigen budget in het oog. Hij schrijft alles op, plant zijn uitgaven week per week, knipt kortingsbonnen uit en zo komt hij heel de maand toe. Hij is de geknipte persoon om uitleg te geven over budgetbeheer. Samen met hem hebben we ervoor gezorgd dat onze mensen nu een sjabloon kunnen downloaden van internet om hun uitgaven bij te houden. Zo kan iedereen met zijn eigen talent een bijdrage leveren aan de groep. Op onze uitstapjes delen we ook enquêtes uit. Op die manier weten we wat er bij de mensen leeft en kunnen we onze vorming en info afstemmen op hun interesses. Zo komt er in oktober een infodag over collectieve schuldbemiddeling, omdat we in de antwoorden van de enquêtes zagen dat veel mensen daar nog vragen over hadden.” Welke andere acties ondernemen jullie nog met het PWO? “Ik zal een voorbeeld geven. Vroeger kostte een dagje gaan zwemmen in het openluchtzwembad van Wetteren 2,5 euro. Maar vorig jaar werd het zwembad vernieuwd, en daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan vast: de prijs verdubbelde! Toen heb ik een brief geschreven naar de burgemeester om te zeggen dat sommige mensen die drie of vier kinderen hebben dat niet kunnen betalen. Er werd meteen op gereageerd. Normaal kost een tien-beurtenkaart voor volwassenen 37 euro. Nu betaalt de gemeente er 12 euro van, het OCMW ook 12 en de rest moeten de mensen zelf nog bijpassen. Ik ben er fier op dat we dat hebben kunnen bereiken. Vorig jaar hebben we 120 of 130 kaarten verkocht. Het zou toch erg zijn als een kind op 1 september op school de vraag krijgt: ‘En? Ben je naar het nieuwe zwembad geweest?’ en dat het dan moet antwoorden: ‘Nee, want wij kunnen dat niet betalen.’” Jullie organiseren ook Sinterklaassteun en een Kerstfeest? “Voor Sinterklaas krijgen onze mensen een bon van 15 euro per kind tot twaalf jaar van de plaatselijke speelgoedwinkel. Door een spaghettifeest te organiseren en kalenders te verkopen, proberen we middelen te werven voor het jaarlijkse Kerstfeest. Vroeger kregen we cadeaus van handelaars voor onder de Kerstboom, maar daar willen we eigenlijk van afstappen. Dit jaar zouden we graag willen proberen voor iedereen een geschenkmand samen te stellen, zodat iedereen hetzelfde krijgt. Maar we moeten goed blijven duidelijk maken dat ons eerste doel vorming en informatie is. Daarom vragen we aan mensen die bijvoorbeeld mee op uitstap gaan naar de Efteling of ze ook eens niet naar een vormingsdag willen komen. Het mag niet in eerste plaats over de uitstapjes en de cadeautjes gaan.” Mensen mogen niet uit eigenbelang naar jullie toe komen? “Ze moeten in eerste plaats luisteren naar de problemen van anderen en mee helpen zoeken naar een oplossing. Het uitgangspunt is dat de ander altijd op de eerste plaats komt.” Het PWO wil graag helemaal onafhankelijk worden van het OCMW? “Ja. Dat zou de drempel enorm verlagen. Sinds kort zijn we financieel al niet meer afhankelijk van het OCMW en werken we met een overbruggingskrediet, dus het gaat die goeie kant uit. Het eerste wat mensen nodig hebben, is meestal een goed gesprek. Ze moeten weten dat ze bij ons vrijuit kunnen praten, zonder dat het OCMW daar iets van moet weten. Het OCMW zorgt alleen voor de financiële kant van de zaak en heeft geen tijd voor persoonlijke begeleiding. Mensen die van een leefloon leven en dan plots weer werk vinden, hebben vaak maar 50 euro per maand meer dan wanneer ze een leefloon kregen. Ze worden dan uit het bestand van het OCMW gehaald. Maar ze hebben nog steeds niet voldoende geld om uitstapjes te kunnen maken, dus ook hen willen we blijven meenemen. We kunnen eigenlijk minder realiseren dan we willen omdat we voor onze locatie nog afhankelijk zijn van het OCMW. Dat drukt ook een stempel op onze organisatie. Als we een eigen locatie zouden hebben, zouden we een tweedehandswinkel, een computerlokaal en een sociaal restaurant willen openen. Veel mensen moeten nu voor een goedkope maaltijd naar Gent.” Jullie willen af van de stempel dat jullie een deel van het OCMW zouden zijn, en willen ook niet het etiket ‘kansarm’ opgeplakt krijgen? “Zeker. Daar proberen we alles aan te doen. Als we een picknick organiseren en een plaatselijke journalist schrijft er een stuk over in de Streekkrant, dan vragen we hem om het woord kansarmen niet te gebruiken. Stel dat iemand een foto van zijn buurman in de krant ziet, met in het onderschrift ‘de kansarmen van Wetteren’, dan gaat die man denken: ‘Ah, mijn buurman is arm.’ Terwijl die dat voorheen misschien nog niet eens gemerkt had.” Jij helpt andere mensen met je vrijwilligerswerk. Maar heeft het vrijwilligerswerk jou ook geholpen je eigen situatie te verbeteren? “Het heeft voor mij wel een verruiming betekent op gelijk welk gebied. Ik ben maar tot mijn veertien jaar naar school geweest, maar ik heb op die zes jaar bij het PWO veel meer geleerd dan wat iemand op een school zou leren. Ik hoor heel veel en ik ben van veel dingen op de hoogte. Da’s ongelooflijk.” Heb je dan geen spijt dat je niet langer naar school geweest bent? “Natuurlijk. Ik was graag sociaal assistent geworden. Da’s echt mijn leven: mensen helpen, iets voor hen doen. Deed je dat voor het PWO bestond dan ook al? “Ja. Ze hebben me al vaak gezegd: jij trekt mensen aan. Ze zeggen dat ik vertrouwen uitstraal en dat mensen daarom makkelijk hun problemen aan mij vertellen. Maar soms wordt het te veel. Ze willen dat je altijd klaarstaat voor hen, of het nu week of weekend is. Ik heb nu een grens getrokken: tot daar en niet verder. Ik wil in het weekend ook tijd kunnen maken voor mij en mijn kinderen. Vaak zeggen mensen van het OCMW mij: ‘Lucia, jij doet dat goed.’ Maar die mensen mogen dat honderd keer zeggen, ik hoor dat al niet meer. Ik doe het voor mijn mensen van het PWO: als zij zeggen dat ze content zijn, dan pas ben ik blij. Ik doe het allemaal voor hen, want zelf heb ik er niks aan.” Mijn reactie op het lezen van mijn eigen verhaal/interview. Dag Rita, Ik heb het interview gelezen en enkele veranderingen aangebracht. Als ik eerlijk mag zijn doet het eigenlijk raar om je eigen verhaal op papier te zien. Bij het lezen van het eerste stuk had ik het eventjes moeilijk het is een verleden dat eigenlijk niet goed te praten valt. Maar zoals je kunt lezen in het interview heb ik er het positieve in naar boven gehaald. Eigenlijk moet ik de maatschappelijk werkers van het OCMW bedanken dat zij mij indertijd die kans gegeven hebben om aan het PWO mee te werken. Ook bedank ik jullie dat ik mijn steentje mag bijdragen ivm het congres rond ‘vrijwilligerswerk in de armoede’. Ik heb al verschillende tape’s gezien waar getuigenissen van mensen in armoede de zogezegde ervaringsdeskundigen opstaan en altijd had ik zoiets van ‘ is die persoon nu zo naïef dat hij of zij zomaar voor heel wat onbekenden haar/zijn levensverhaal verteld’, ‘ wat vind ik die persoon moedig… ‘. Zoals je merkt sta ik nogal kritisch tegenover die dingen. En stel ik mij soms de vraag wordt die persoon gebruikt om een goed beeld te kunnen vormen over armoede. Ikzelf voel me niet gebruikt voor die dingen omdat ik mondig genoeg ben en zelf beslis wat wel en niet kan. Dat is ook mijn sterkste kant binnen de werking van het PWO ik kom op voor mezelf en voor de mensen die het niet kunnen. Onbewust leer ik mijn mensen assertiever te worden en eerlijk gezegd lukt het in de meeste gevallen wel, maar ik wijs hen er wel op dat ze steeds beleefd moeten blijven, roepen en schelden staat niet in mijn /ons woordenboek het haalt toch niets uit m.a.w dat zij alleen hun situatie kunnen verbeteren met al dan niet de hulp van derden. Maar ik besef als geen ander dat er nog heel wat werk aan de winkel is en dat je ergens toch professionele hulp nodig hebt om dingen te verwezenlijken. En dat mankeer ik soms omdat ik binnen het OCMW eigenlijk niet bekeken wordt als iemand die ook haar problemen heeft of die het ook soms moeilijk heeft … ik kan eigenlijk nergens heen. Enerzijds mijn eigen fout omdat ik geleerd heb om te luisteren naar anderen en mijn eigen problemen aan de kant te schuiven. In de ogen van een ander kom ik over als ‘ Lucia kan alles en iedereen aan, Lucia kan bijna alles bereiken of verwezenlijken’ die mensen kijken echt op naar mij. En ik leef met het gevoel van ‘ik mag niet falen ik moet er zijn voor hen, zij die op mij rekenen’. Terwijl ik dit typ kom ik terug op ons gesprek dat ik een lijn getrokken heb ‘tot hier en niet verder’ mijn gezin heeft mij ook nodig, meer dan nodig. Allé ik ga je laten want als ik begin te typen ben ik niet te stoppen. Nogmaals bedankt! Groetjes Lucia Nu kwam voor mij het onbekende de filmopname. Ik had binnen het PWO gepraat ivm de opname en gevraagd of ze wilden meewerken. Iedereen van de groep was enthousiast ze waren blij dat ze ook hun steentje konden bijdragen. Eigenlijk was ik best fier op mijn groep van vrijwilligers. Ze kwamen uit een doosje… voor mij een teken dat ze achter het hele gebeuren stonden. Ikzelf was blij dat alles achter de rug was ivm opnames voor het Congres en dat ik eindelijk kon verder werken aan de voorbereiding van de Spaghettiavond van 1 oktober. Tot de dag voor mijn vertrek naar Kroatië was ik bezig met alles in goede banen te leiden. Uiteindelijk kon ik om 18 uur mijn valies klaar maken want ik wou nog naar de Openbare Raad komen van het OCMW meer om mijn zinnen te verzetten want ik had een enorme schrik om de volgende dag in het vliegtuig te stappen. Lucia,
De vlucht is ondertussen ook geboekt. Zowel heen als terug gaat de reis over Wenen. | HEEN donderdag 30-september
vertrek : Brussel (Zaventem) 7.45
Wenen 9.30
Wenen 13.15
aankomst : Dubrovnik 14.45 TERUG dinsdag 5 oktober
vertrek : Dubrovnik 15.15
Wenen 16.50
Wenen 17.35
aankomst : Brussel (Zaventem) 19.15 |  | Het vertrek ziet er redelijk uit maar met de kleine 2 uur die je voordien moet aanwezig zijn op de luchthaven is dat dus wel vroeg. Vermoedelijk zal ik om 6.00u afspreken, dat zal later nog bevestigd worden, samen met de plaats.
De tickets van openbaar vervoer naar de luchthaven kunnen terugbetaald worden. Dank en vriendelijke groeten, Rita Storme De details ga ik jullie besparen maar uiteindelijk was het reuze om te vliegen. In Dubrovnik aangekomen had ik iets van ‘oef ik ben er’ Mijn eerste indruk van het land was ‘amai wat is het hier prachtig’ alle drukte van de voorbije weken viel van mijn schouders innerlijk kwam ik tot rust, eindelijk…
Aangekomen in ‘Hoteli Croatia’ kon de bagage niet vlug genoeg uitgepakt worden. Ik wou maar 1 ding genieten van het landschap en op verkenning gaan.
Vrijdag 1 oktober opening van het Congres. Heel de groep zo’n 120 tal personen werden met de bus naar Dubrovnik gebracht.
De opening werd voorgezeten door de voorzitster van het Volonteurope, de plaatselijke burgemeester en de minister van Vrijwilligerswerk. Dit alles duurde een klein uurtje. Daarna vertrok het hele gezelschap naar een plaatselijk restaurant met een gigantische binnentuin voor een diner, dat was niet niets, het was overheerlijk! Rond 24 uur zijn we terug gekeerd naar het hotel.
Friday 1st October 14:00 Conference Office open for registration
19:00 Boats depart from Dubrovnik harbour
20:00 Opening Ceremony, Sponza Palace, Dubrovnik Old Town
· H.E. Ms Jadranka Kosor, Vice President of Government of Republic of Croatia
· Ms Dubravka Suica, Mayor of the City of Dubrovnik
· Ms Fiona MacTaggart MP, Parliamentary under Secretary of State
· Dame Elisabeth Hoodless, President of Volonteurope
21:00 Opening Dinner, Restaurant Jadran, Poljana Paska Miliceva 1 (100m from Sponza Palace)
22:30 Bus 1 departs for Hotel Croatia
23:30 Bus 2 departs for Hotel Croatia
Zaterdag 2 oktober
De eerste workshops staan op het programma, er werd niet echt verwacht van ons dat we deelnamen. Reden: in alle talen uitgenomen in het Nederlands. Saturday 2nd October 8:00 onwards Breakfast
8:30 Conference Office Opens
9:30 Workshop 1 (4 sessions) + Training for Trainers by Dr.A.Schindler
11:00 Coffee break
11:30 Workshop 2 (5 sessions) + Training for Trainers by Dr.A.Schindler
13:00 Lunch
14:30 Workshop 3 (4 sessions) + Training for Trainers by Dr.A Schindler
16:00 Coffee Break
16:30 Workshop 4 (5 sessions)
20:00 Free Evening or dinners with an expert at a local restaurant
(N.B. book your place at registration; dinner on 2nd October not included in price of the conference)
Zondag 3 oktober.
Voor de uitstap van vandaag hadden we wel ingetekend.
We zijn het eiland Lazareti gaan bezoeken. Een eiland met een heel rare geschiedenis. Op het eiland was een klooster, de plaatselijke nonnetjes werden van het eiland verdreven met als gevolg dat er zogezegd nu een vloek rust op het hele gebied. Als je het riskeert om ook maar iets van het eiland mee te nemen word je binnen een 8 tal dagen opgenomen ten hemel! Tot wat de nonnetjes allemaal in staat zijn …
Wat me het meest is bij gebleven van onze boottocht is dat we tijdens de overtocht vergezeld werden van een school ‘Dolfijnen’ Fantastisch!
Sunday 3rd October 8:00 onwards Breakfast
9:00 Boat departs from Cavtat Harbour for project visits in Dubrovnik
Coach departs from Hotel Croatia for project visit in Konavle Region
12:30 Lunch provided by DĔSA at Lazareti accompanied by folk music and dancing
13:30 Guided tour of Dubrovnik followed by free time to explore at leisure
19:30 Coach back to Hotel Croatia (those who wish to spend the evening in Dubrovnik should make their own way back to the Hotel by taxi or bus)
Maandag 4 oktober
Niet alleen was er vandaag de workshop waar we aan meegewerkt hadden. Het was ook de 14de verjaardag van mijn dochter Tinneke. Voor mij was het moeilijk om de dag goed te beginnen. Vlug een smsje met alle gelukwensen en dan beginnen aan het grote werk.
Monday 4th October
8:00 onwards Breakfast
8:30 All-day key skills workshop (N.B. workshop terminates at 16:30)
9:30 Workshop 5 (4 sessions)
11:00 Coffee break
11:30 Workshop 6 (4 sessions)
13:00 Lunch
14:00 A local voluntary activity (tbc) or free time
17:00 Round Table on the Future of Communities in Europe
Closing Session and Feedback
18:30 Free time
20:00 Traditional Closing Dinner in Cavtat
(N.B. please indicate choice of menu at registration)
Een 22 tal personen waren aanwezig op onze workshop, voor Jan en Rita een succes. Vorig jaar waren er een 5 tal aanwezigen.
De workshop was volledig in het Engels en het Frans dus moest er iedere keer vertaald worden. Op zich was dat geen probleem omdat iedereen geïnteresseerd was in het vrijwilligerswerk dat we deden en dan kan je om het even welke manier communiceren.
Hoe bereikten we onze mensen, hoe gaan we om met het beleid enz … Onze workshop werd als volgt voorgesteld. Als bijlage. Na afloop van de workshop hebben we contacten gelegd met de anderen en email adressen uitgewisseld. Dat vrijwilligers deelnemen aan het Congres is niet van zelfsprekend maar ons klein België landje heeft daar een andere kijk op, zij zijn van mening dat je mensen van op het ‘veld’ zelf moet laten deelnemen. Zij alleen kunnen het best vertellen wat er leeft onder de mensen, waar de interessen liggen e.d De 6 dagen zijn letterlijk en figuurlijk voorbij gevlogen. Als ik terugblik kan ik zeggen… Ik ben een ervaring rijker. De brief die ik na afloop aan Jan Casaert en Rita Storme gemaild heb wil ik jullie nog meegeven. Dag Rita en Jan, Langs deze weg wil ik jullie nogmaals bedanken dat ik heb mogen deelnemen/meewerken aan het congres in Kroatië. Het was voor mij een hele ervaring op alle vlakken. Wat heb ik uiteindelijk geleerd… dat wij in België eigenlijk bevoorrecht zijn op gelijk welk vlak, wij kunnen onze mening uiten wij mogen echt zeggen waar het op staat m.a.w naar ons wordt geluisterd. Het is zoals gezegd na onze workshop je moet echt contact hebben met de mensen op het werkveld zelf met andere woorden met de mensen die het dagelijks ondervinden hoe moeilijk het is om te (over)leven, wil je aan de situatie iets veranderen of verbeteren. In de meeste landen is er nog veel werk aan de winkel. Na onze workshop waren verschillende personen geïnteresseerd in onze ervaring met vrijwilligerswerk en ons levensverhaal, ze vertelden ons ook dat ze het meer dan geslaagd vonden vrijwilligers zelf te horen op het congres. En toch had ik zoiets van mensen jullie hebben in jullie eigen land of vereniging ook die mensen die een schat aan ervaringen met zich meedragen, luister naar hen… Maar wie ben ik om daarover te oordelen. Besluit; een ervaring rijker 6 dagen was ik uit het circuit, ik heb genoten van de zon, zee en het landschap. En toch, ik was zelfs in Kroatië opzoek naar mensen die leven in armoede… graag had ik ook met die mensen gepraat. Zoals je merkt draag ik mijn werking overal mee, ik kan het niet laten. Ik weet dat ‘ik’ ook vervangbaar ben maar toch… ik heb mijn mensen gemist en zij blijkbaar mij, en dat is het leuke als je thuis komt dat je met beide voeten letterlijke en figuurlijk op de grond staat en weet voor wie en wat je het allemaal doet. Ik hou van mijn mensen, en dat meen ik. Met vriendelijke groeten en tot mails De Dycker Lucia
| 
;)
